از گلستان ادب

قطعاتی از نامه ای به قلبم

"قلب من هرگز تو را محکوم و نقد نمی کنم و نیز هرگز از آنچه می گویی شرمنده نمی شوم. می دانم تو کودک محبوب خداوندی و او در تابشی شکوهمند و عاشقانه، از تو حفاظت می کند. قلب من، به تو ایمان دارم، طرفدارت هستم و در نیایش هایم همواره برایت درخواست برکت می کنم. همواره دعا می کنم یاری و پشتیبانی مورد نیازت را دریافت کنی.

قلب من، به تو ایمان دارم. ایمان دارم که تو عشقت را با هر آنکس که نیازمند یا سزاوارش باشد سهیم

 می شوی، که راه من راه توست و همراه با هم به سوی روح القدس می رویم.

از تو می خواهم به من اعتماد کنی. بدان که دوستت دارم و می کوشم تمامی آزادی موردنیازت را برای ادامه دادن به تپش شادمانه ات در سینه ات ، در اختیارت بگذارم. بی آن که هرگز از حضور من در گرداگردت احساس ناآسودگی کنی هر کاری می کنم.

                                                                            مکتوب پائولو کوئلیو

*********************************************************

کم از زمین نیستی. زمین را به حرکات و گردانیدن به بیل،‌ دیگرگون می‌گردانند و نبات می‌دهد. و چون ترک کنند، سخت می‌شود. پس چون در خود طلب دیدی، می‌آی و می‌رو و مگو که «در این رفتن چه فایده؟» تو می‌رو، فایده خود ظاهر گردد. رفتن مردی سوی دکان فایده‌اش جز عرض حاجت نیست: حق تعالا روزی می‌دهد – که اگر به خانه بنشینید،‌ آن دعوی استغناست، روزی فرو نیاید. عجب آن بچگک که می‌گرید،‌ مادر او را شیر می‌دهد،‌ اگر اندیشه کند که در این گریه‌ی من چه فایده است و چه موجب شیر دادن است،‌ از شیر بماند. حالا می‌بینیم که به آن سبب،‌ شیر به آن می‌رسد.

آخر کسی در این رود که در این رکوع و سجود چه فایده است، چرا کنم؟......

 مقالات مولانا – محبت در ترازو نگنجد

 تمامی راه های دنیا به قلب دلاور می انجامد و او بی آن که تردید کند در رودخانه شوقی که زندگی اش را درمی نوردد غوطه ور می شود. دلاور می داند در گزینش آنچه دوست می دارد آزاد است. تصمیماتش متهورانه و بدون توجه به منافع شخصی گرفته می شوند و اغلب با گونه ای جنون. او پذیرای شوق و شور خود است و از آن سخت خشنود. او به لزوم هیجان های ناشی از پیروزی پی برده است. او می داند آنها بخشی از زندگی هستند و هر آن کس را که در این مسیر گام نهد به شور می آورند. البته او هرگز از پیوند های محکمی که به مرور زمان شکل گرفته اند غافل نمی شود. یک دلاور وجه تمایز هر آنچه گذراست با آنچه همیشه ماندگار را می داند.

                پائولو کوئلیو

درون مان خالی است ، کسی نیست. تنها انتظاری بی برگ و بی شکل. انتظاری برای هیچ. و این حالت در ماست مثل هوایی که با هوا مخلوط شده است. به هیچ چیز شباهت ندارد. اگر داشت هم شاید مثل یک لحظه احساس خستگی یا کسالت بود. این انتظار همیشه وجود نداشته است. ما هیچ وقت چنین هیچ چیز و هیچ کس نبوده ایم. در کودکی همه چیز بودیم و خداوند تنها قسمت کوچکی از تمام دارایی ما بود. چیزی مثل یک شاخه کوچک گیاه در یک علفزار. در اواخر کودکی بود که انتظار آغاز شد.پس از مرگمان بود که شروع کردیم به انتظار کشیدن.                                                                                                              لباس کوچک جشن ، کریستین بوبن