آی آدما چه می کنید؟

این جهان کوه است و فعل ما ندا سوی ما آید ندا ها را صدا

آی آدما چه می کنید؟

این جهان کوه است و فعل ما ندا سوی ما آید ندا ها را صدا

از زندگیت چی می خوای؟


یکی از پرسش‌هایی که یکی می‌تونه از ما بپرسه اینه که از زندگیت چی می‌خوای؟ احتمالا می‌گین، می‌خوام شاد باشم و یه خانواده فوق‌العاده و شغل خوبی داشته باشم، بقیه بهم احترام بذارن و کلی خواسته دیگه... خب در ادامه می‌فهمید که چرا این پرسش اساسا غلطه.


اما پرسش واقعی اینه:

 چه رنجی رو تو زندگیت حاضری به جون بخری؟ اره این شد سئوال خوب. میزان ظرفیت ما در پذیرش رنجه که مسیر زندگی ما رو تعیین می‌کنه. در ادامه بیشتر موضوع رو براتون باز می کنم.


همه دوست دارن یه شغل فوق‌العاده داشته باشن و از نظر مالی مستقل باشن، اما تعداد بسیار اندکی حاضرن هفته‌ای ۷۰ ساعت جون بکنن، استرس بکشن و با همکارها، رقبا یا روسای بدقلق کلنجار برن.


 همه می‌خوان پولدار باشن بدون اینکه ریسکی متحمل بشن، چیزی رو فدا کنن، خلاصه که می‌خوان بدون اینکه زحمتی بکشن فورا به نتیجه‌ای که می‌خوان برسن.


 همه دوست دارن یه رابطه عاطفی عالی داشته باشن، اما بسیار کم هستن کسانی‌ که از بحث‌های سخت و شدید، سکوت‌های طولانی، جریحه‌دار شدن احساسات و هیجانات برای رسیدن به همچین رابطه‌ای استقبال کنن.


یادتون باشه که دستاوردهای مثبت حاصل مدیریت اتفاقات منفیه.


آدما دوست دارن بیزینس خودشون رو راه بندازن و از نظر مالی تکون حسابی به خودشون بدن اما این اتفاق نمیفته تا زمانی که تحمل ریسک، بلاتکلیفی، ابهام، شکست و ساعت‌های متمادی کار روی ایده‌ای که ممکنه موفقیت‌آمیز باشه یا نباشه رو داشته باشی.


آدما دوست دارن یه همراه تو زندگیشون داشته باشن، اما نه دل فداکاری رو دارن، نه ظرفیت پذیرش هیجانات منفی و نه انعطاف‌پذیری در جهت حل و فصل مشکلات.


چیزی که موفقیتت رو تضمین می‌کنه؛

اون چیزی نیست که دلت می‌خواد ازش لذت ببری، بلکه رنجیه که که قراره طی مسیر متحمل بشی، دقیقا اون رنجه که کیفیت زندگی شما رو تضمین می‌کنه. حالا برگردیم به پرسش مهم، چه رنج‌هایی رو حاضرید تحمل کنید؟


 این سواله که می‌تونه زندگیتون رو تغییر بده. این سواله که باعث میشه تو، تو بشی و من، من. این سواله که ما رو تعریف و از هم متمایز می‌کنه و در نهایت کنار هم قرار میده.


همه به انتها نگاه می‌کنن و عاشق نتیجه هستن اما به خودشون زحمت نمیدن کوچکترین تلاشی کنن و شکست بخورن که حداقل بگن نشد که نشد. در واقع هیچ کاری نمی‌کنن جز رویا پردازی و خواستن. واقعیت اینه فکر می‌کنن یه چیزی رو می‌خوان، ولی مشخصه نمی‌خوان، همینه و بس.


 نتیجه آخر رو می خوان نه جنگیدن واسه رسیدن به نتیجه. 


هدف رو می‌خوان نه فرآیند تلاش کردن واسه رسیدن به هدف. 


اما زندگی اینطوری جلو نمیره. هویتت با چیزهایی که حاضری براش رنج بکشی تعیین میشه نه چیزهایی که می‌خوای بهش برسی.


بهزاد چاوشی