آی آدما چه می کنید؟

این جهان کوه است و فعل ما ندا سوی ما آید ندا ها را صدا

آی آدما چه می کنید؟

این جهان کوه است و فعل ما ندا سوی ما آید ندا ها را صدا

لطفا برای حل مشکلات مردم منتظر #مرگ نباشید



به یاد معدنکارانی که دیگر در میان ما نیستند 


رد شدن از خیابان کار دشواری بود، برای ما که کوچکتر بودیم، دشوارتر.

گفتم: معلوم نیست بالاخره کِی اینجا پل عابر پیاده می سازند!

گفت: هر وقت که کسی اینجا تصادف کند و بمیرد! دو تا محله بالاتر هم همینجوری بود. هرچی به شهرداری گفتیم اقدامی نکرد. تا یکی تصادف کرد و مرد. بعدش خیلی سریع پل عابر ساختند.

گفتم: حالا که آنجا کسی مرده، نمی شود پل اینجا را هم بسازند؟ اینجا هم مثل همان محله است.

گفت: نه، نمی شود، باید همینجا کسی بمیرد. یادگیری آن محله به اینجا نمی رسد. در راه گم می شود.


باید عده ای بمیرند تا پل عابر ساخته شود.

عده ای بمیرند تا راه اصلاح شود.

عده ای بمیرند تا تجهیزات آتش نشانی تامین شود.

عده ای بمیرند تا ایراد خودرو برطرف شود.

عده ای بمیرند تا ...


عجیب است.

باید عده ای بمیرند تا حقوق معوق عده ای کارگر زحمت کش پرداخت شود.


خبرها را با تعجب می خوانم. 

نه خبر مرگ را.

خبر مرگ که تعجب ندارد.

هرچند سخت است و اندوهناک، اما مرگ خبر هر روزه است و دیگر برای ما تعجب ندارد.

تعجب از خبرها و مصاحبه هاست.


یکی می گوید که نگران نباشید، حقوق معوق معدنکاران مربوط به سال ۹۵ نبوده، مربوط به ۹۴ و ۹۳ است.

دیگری می گوید که نگران نباشید، شش ماه معدن را تعطیل می کنیم تا مساله را بررسی کنیم.

معوقات ۹۳

تعطیلی شش ماهه


به یاد آسانسورهای دانشگاه شریف می افتم. بیشتر از شش ماه است که آسانسورها تعطیل شده تا دیگر سقوط نکنند و اساتیدی که پا به سن گذاشته اند، به سختی پله ها را بالا و پایین می روند و هر وقت می پرسیم برنامه چیست، می گویند دانشگاه بودجه ندارد...


و به معدنی فکر می کنم که مدتی تعطیل می شود و کارگرانش بی کار می شوند و بعد هم معلوم نیست چه اتفاقی برای معدن و معدنکاران می افتد.

و راستی، کارگران معدن مگر چقدر حقوق می گیرند که معوقات ۹۳ و ۹۴ هم دارند؟ 

شاید این گروه از معدنکاران حقوق معوقشان را دریافت کنند.

اما هزاران نفر مانند این عزیزان هستند که حقوق عقب افتاده دارند و در شرایط سخت زندگی می کنند و در شرایط غیر ایمن کار می کنند و تا نمیرند کسی به فکرشان نمی افتد.


چیزی که مسلم است، این حادثه هم به فراموشی سپرده می شود و ساختارها بدون تغییر می مانند، تا روزی که حادثه ای از گوشه دیگری سر برآورد و این مردم را عزادار کند.


محمدعلی  اسماعیل زاده