اوشو

ژان پل سارتر گفته است:زندگی مثل کودکی است که درقطار خوابیده است.بازرس می آید اورابیدار می کند وازاو بلیت می خواهد ولی کودک بلیت وپول ندارد.

کودک هم چنین نمی داند به کجا می رود،مقصد کجاست وچرا سوار قطار شده است.کودک این ها را نمی داند؛چون خودش تصمیم نگرفته سوار قطار شود.پس چرا در قطار است؟

این وضع برای ذهن امروزی،روزبروز عادی تر می شود؛زیرا به نوعی بی ریشه شده ایم.معنا ازدست رفته است.فقط احساس می کنیم:چرا؟کجا می روم؟نمی دانید به کجا می رویدونمی دانید چرا درقطارید.بلیت نداریدوپولی هم برای خریدن بلیت ندارید.با این حال،نمی توانید ازقطار پیاده شوید.همه چیز درهم ریخته وآشفته به نظر می رسد.

این وضع برای آن پیش آمده که ریشه هایی که درعشق بودند،گم شده اند.مردم بدون عشق زندگی می کنند وبه نوعی خودشان را به جلو می کشند.پس چه باید کرد؟

می دانم همه احساس آن کودک خوابیده درقطار را دارند.بااین حال،زندگی یک شکست نیست؛زیرا دراین قطار بزرگ میلیون ها نفر در خوابند؛ولی همیشه یک نفر بیداراست.کودک می تواند بگرددوآن شخص بیدار را پیدا کند ؛کسی که

می داند مقصد قطار کجاست.کودک با همنشینی با آن شخص بیدار،راه های آگاه شدن را خواهد آموخت