یک وقت هایی

یک وقت هایی در زندگی هست که دوست داری زمان را از زندگی خذف کنی.
زندگی بی زمان.بی وقت. 

زمان هایی هست که سنگینی و زمان، ثانیه ثانیه روی شانه هایت 

 تلنبار می شود.وقت هایی هست که دوست داری آوار نباشی. 

آواز باشی.برای خودت.تنها برای خودت.اما باز دلت نمی آید. 

باز تنهایی را قلقلک می دهی که بخندد.آن زمان هاست که دوست داری روی دیوار اتاقت بنویسی:لعنت به تو آمیزاد.لعنت.لعنت به تو که تنهایی ات هم به آدمیزاد نرفت...

وقت هایی هست که سنگینی و دلت می خواهد خودت به تنهایی بار سنگینی خودت را به دوش بکشی.از ثانیه ها بدت می آید.از دیوار ها بدت می آید.از عشق بدت می آید. 

وقت هایی هست که سنگینی و دلت می خواهد خودت به تنهایی بار سنگینی خودت را به دوش نکشی.دلت می خواهد زمان را ثانیه ثانیه بشمری و در هر ثانیه منتظر نگاهی باشی. 

یک وقت هایی نمی دانی خوبی؟بدی؟تنهایی را دوست داری؟نداری؟آدم ها را دوست داری؟نداری؟سردرگمی...گنگی. 

یک وقت هایی دلت می خواهد در جمع تنها باشی.آدم ها بیایند و بروند.بخندند.گریه کنند.مست باشند.عاشق باشند.دور هم جمع باشند.آدم باشند.مهربان باشند.باشند.اما پا روی دم تو نگذارند.بگذارند تنها تماشاگری باشی ساکت و تنها.بگذارند در ندانم حال خودت بمانی.هی نپرسند :کجایی؟چه می کنی؟چرا؟چطور؟کی؟کجا؟
یک وقت هایی....یک زمان هایی....
شبی ....روزی....نصف شبی....نیم روزی....
سنگین که باشی....دلت می خواهد زمان را از زندگی حذف کنی.زندگی بی زمان.بی وقت.بی تو.
همین.// 

صولت فروتن

ه است.